Anadolunun bir kasabasinda dünyaya gelmisti. Daha cocuk yaslarinda iken yapilara dikkat ediyor, tasla örülen duvarlari uzun uzun seyrediyordu. Camilerin, kösklerin nasil yapildigini kendi kendine anlamaya calisiyordu. Sokakta oynarken tahtadan evler yapiyor, ufak taslar toplayarak kum üzerinde kücük binalar yapmayi deniyordu. Artik kafasina koymustu; ileride mimar olacakti.

Yavuz Sultan Selim tahta gecince Osmanli Devleti Anadoludan da cocuklari toplama karari aldi. Henüz on yaslarinda idi. Bir gün kasabaya gelen Yeniceriler yetenekli ve zeki cocuklari sececeklerdi. Istanbula götürmek üzere onu da secmislerdi. Önüne büyük bir firsat cikmisti. Bir yandan ailesinden ayrilacagi icin üzülüyordu. Diger yandan devletin himayesinde yetisip büyük bir mimar olacakti.
Böylece Istanbula geldi. Yetenekli ustalarin yaninda yapiciligi ögrendi. Katildigi seferlerde ordunun gölleri, irmaklari asmak icin kadirga, yol ve köprü yapti. Giderek herkesin begenisini kazaniyordu. Bu durum Kanun Sultan Süleymanin da dikkatini cekti. Onu devletin bas mimarligi görevine atadi.

Önünde genis bir ufuk acilmisti. Devlet kendisine her türlü imkani saglamisti. Bütün hüner ve becerisini göstererek, birbirinden saglam ve carpici eserler insa etti. Istanbul basta olmak üzere ucsuz bucaksiz vatan cografyasini imar etti. Cami, medrese, türbe, hamam, su kemeri, cesme ve köprü gibi eserlerle Osmanli sehirlerini süsledi. Böylece uygarligimizin da en büyük simgesi olarak dünyaca ün kazandi. Tarihimizin en büyük yüzyilinda yasayan bu kisinin adi Mimar Sinandi.

Sinan durup dinlenmeden calisarak devletine ve milletine hizmet etti. Ömrünü yapi islerine adayan Sinan, dünya durdukca rahmetle anilan ölümsüz bir mimar oldu.