Insan zamanla ve mekanla sinirlidir. Bunun farkinda oldugu icin de akli kalbi ruhu ile sonsuzlasmaya, zamani ve mekani asmaya calisir. Aslinda onun telasi, icinde yasadigi dünyada kalici olmak isteyisinde degil, bir an önce icinde bulundugu gecicilikten kurtulma telasidir. Ancak bu durumu ölümsüzlük arayisi olarak niteleyip bu dünyayla muallel kilmaya calisanlar da yok degildir. Insan geciciligi ve sonsuzlugu evvela kendinde bilir. Bundan dolayi da dünyadaki ameli bu gecicilik ve sonsuzluk arasinda gider gelir. Geciciligi unuttugunda sonsuzlugu dünyaya tasimak isterken, sonsuzlugu unuttugunda da geciciligi sonsuzluk yapmaya calisir. Insan kendi yasadigi zaman dilimini mutlaklastirmaya meyillidir. Kendinden öncesi ve sonrasi yokmus gibi yasar. Sonsuzluk ve gecicilikle ilgili acmazi da buradan kaynaklanir.
