Dügünlerin vazgecilmeyen halay basiydi Süleyman. Her dügünde oynamazdi ama bir oyuna girdimi de hakkini vermeden cikmazdi. Mendili öyle bir sallardi ki sanki gökyüzünden yildizlar yagiyormus da yere düsmesin diye onlara aciyormus gibi tutardi. Öyle bir halay cekerdi ki Süleyman, onu saskinlikla, agzi acik izleyenin dili damagina yapisirdi.
Kollarini acti Süleyman. Basladi tek basina halaya durmaya. Yavrum diye bagirdi Süleyman. Kuslar aciyla havalanip uctu, cesmelerin suyu kurudu, Süleymanin gögsüne bir hancer saplandi. Kuzum diye bagirdi Süleyman. Firdevsim. Kinali kekligim. Söz vermistim sana. Dügününde oynayacagim diye ama kaderimde tabutunun basinda oynamak varmis. Güle güle kizim. Güle güle kinali kekligim.
