Canim annecigim, babama sakin Mevlevi dervisi oldugumu söyleme; o beni hala pizzacida hamurkar zannetsin daha iyi; Mevlevlik kim biz kim annecigim; vaktiyle bunlar derli toplu, efendi, tahsilli, kibar adamlarmis. Gecenlerde bir kitapta okudum, eskiden dervisler öyle ha deyince bizim gibi dönmeye baslamazlarmis, uzun bir merasimi var bu isin. Aslina bakarsan bazen dönerken heyecana kapilip güzel seyler hissetmiyor degilim fakat genellikle utaniyorum bir tanidik cikar diye, o zaman gözlerimi kapatiyorum. Hani dügüncülük, sarkicilik olsa neyse... Bu bir din törenmis aslinda anne, hatta ayin diyorlar. Simdi babam benim ayine katildigimi, hatta bu isten para kazandigimi duysa yüregine iner. Hasili kelam icime bir türlü sinmiyor. Necdete kalsa, Oglum isin püf noktasini kaptim; gel beraber kendi ekibimizi kuralim, filan diyor ama ben bu sektörde durmam artik. O yüzden hatira resmi bile cektirmiyorum. Ilerde birilerinin eline gecerse ne derim sonra...
