Cuma sabahi essiz Sultan Alparslan her zamankinden biraz daha farkliydi. Askerinin karsisina ciktiginda o bir sultan gibi degildi. Fakat sanki etrafindaki neferlerinden herhangi biriydi. Askerlerinin de ona davranislarinda büyük bir saygi vardi. Ama ona bir Imparator gibi de yerleri öperek, secde vaziyeti alarak yapmacik davranmiyorlardi. Yigitlerinin arasinda bir nefer gibi dolasti. Onlarin yüzlerine bakti, gözlerindeki zafere susamisligi hisseti. Kendisi gibi askeri de kalabalik Bizans ordusundan korkmamisti. Bu esnada Sultan Alparslanin bir sey söylemeksizin onlarin yüzlerini ve gözlerini okuyan ifadelerle gezisini diller tarif edemezdi.

Sanki neferler bakislariyla söyle diyorlardi;

Bizim yanimizda sizin gibi mert bir Sultan olduktan sonra, ölüme de gideriz, zafere de... Sen yeter ki emir ver, bize ölümün hangi tarafta oldugunu göster, Sultanim