Yirminci yüzyilin basi, Osmanli Imparatorlugunun etnik haritasinin cizildigi, tebaanin etnik kökenlerine göre hesaplandigi, yerlesim alanlarinin nasil yeniden bicimlendirileceginin sorgulandigi bir dönemectir. Ittihat ve Terakki, Osmanli Devletinin dinsel cemaatlere yönelik olarak kullandigi takibat metotlarini gelistirip modernlestirerek etnik kimlik temelli arastirmalar haline getirdi. Bir yanda etnik köken arastirmalarindaki bilimsel sifatinin cazibesi ve etkileme kudreti, diger yanda milliyetci politikalarin harita, etnografya ve topografya üzerinde sinandigi mühendislik faaliyeti, 1913-1918 arasinda imparatorluk nüfusunun bilesimini topyekn degistirdi. Fuat Dündar, Ittihat ve Terakkinin raporlar, kitaplar, arastirma heyetleri ve dergilerle bicimlendirdigi; nüfus kompozisyonuna dair gizli ve acik verilere dayanarak uygulamaya koydugu ve en uzak bölgelerde en ince ayrintisina kadar telgraflarla izledigi iskan politikalarini inceliyor. Rum, Bulgar, Ermeni, Kürt, Yahudi, Nasturi ve Süryanilere yönelik yer degistirme, mübadele, tehcir, yeniden iskan etme siyasetinin hangi amaclara dayandigini, bu amaclarin nasil bicimlendigini ve kimler tarafindan uygulandigini arastiriyor. Belge, harita, nüfus verileri, telgraflar ve sifreli emirlerle sürecin nasil idare edildigini carpici bir bicimde ortaya koyuyor. Bu arastirma ile Anadolunun Türklestirilmesi ve Islamlastirilmasinin, cografyanin güvenilir unsurlarla tahkim edilmesinin, Ittihat ve Terakkinin milliyetcilik projesinin önemli bir ayagi oldugu anlatilirken, Osmanlidan Cumhuriyete devreden etnografik mirasin ve bakis acisinin ne oldugu da carpici bir bicimde ortaya konuyor.
