Türkiyenin nüfus yapisi, büyük oranda Osmanlinin son döneminden mirastir. Göc ve iskanin Anadolunun Türklesmesindeki önemini anlamak icin kendi aile gecmislerimize bakmamiz yeterli olur. Türkiyenin etnik ve dinsel yapisinin yeniden sekillenmesi, Milli Mücadeleden cok Ittihat ve Terakkinin tam iktidar oldugu yillara 1913-1918 denk düser. Fuat Dündar, Ittihat ve Terakkinin, Osmanliciliktan Türkcülüge gecirdigi ideolojik dönüsüm dogrultusunda bu yillarda uyguladigi göc ve iskan politikilarini inceliyor. Anadolunun Müslümanlastirilmasi ve Türklestirilmesi icin uygulanan bu politikalari, sifreli telgraflar gibi birincil kaynaklara basvurarak aydinlatiyor. Nüfusun ücte birinin yerleri degistirilerek birbirine karistirildigi bu dönemin sosyo-ekonomik yapisini ve toplumsal ruh halini, anilar ve belgelerle ortaya koyuyor. Müslüman halklarin nasil bir politika dogrultusunda iskan edildigi ve Ittihat ve Terakkinin, karsilastigi muhacir ve mülteci sorunlarini hangi yollarla cözmeye calistigi, bu kitabin iki temel mevzuu.

Tarih calismalarinda büyük oranda ihmal edilen göc ve iskan politikalari, hem Cumhuriyete devreden Türkcü devlet zihniyetini hem de bugünkü etnik-dinsel karisimi kavramak acisindan son derece önemli. Dündar bu calismasiyla, uluslasma sürecinin en önemli bilesenlerinden birini, yani nüfusun homojenlestirilisini tüm yönleriyle ortaya koymus oluyor.